W poprzednich postach(
Czego tak na prawdę ode mnie chcesz [kliencie] ? i
Funkcjonalność czy bajery?) napisałem o podstawowych niebezpieczeństwach jakie czyhają na nas w procesie tworzenia dedykowanego systemu dla klienta. W obu przypadkach w pewnym sensie ochroną przed tymi zagrożeniami będzie odpowiedni
framework. Poznałem (lepiej lub gorzej) do tej pory trzy frameworki:
CakePHP,
ZendFramework i
Django. Intensywnie pracuję z CakePHP i na nim oprę ten artykuł, pozostałe znam na tyle, żeby mieć pewność, że w podobny sposób pomagają w produkcji oprogramowania i żeby nie musieć opisywać każdego z osobna.
Głównym celem frameworku jest usprawnienie pracy programisty. Ma on dostarczać mechanizmy, które odciążają nas od żmudnego powtarzania nieciekawych czynności (łączenie z bazą, tworzenie milionowego formularza, pisanie kolejnego foreach żeby wydłubać coś z tablicy...). Nieciekawych oczywiście z punktu widzenia doświadczonego programisty, który robi to już długo - zaczynając przygodę z tą dziedziną wszystko jest ciekawe, ale ten stan po jakimś czasie mija.
Jeśli jesteś kompletnie zielony - odradzam zaczynanie przygody z programowaniem od poznania frameworku. Wydaje mi się, że postępując w ten sposób trudniej będzie Ci zrozumieć mechanizmy w nim zachodzące i zamiast mieć możliwość pełnego wykorzystania narzędzia, stanie się on dla Ciebie magiczną różdżką, której potencjału nie wykorzystasz. (oczywiście są wyjątki i możesz robić co chcesz).
Ja jednak nie będę skupiał się na dostarczanych przez framework bibliotekach, bo o tym już wiele napisano. Spróbuję za to napisać jak można go wykorzystać do przeciwdziałania trudnym tendencjom pojawiającym się w procesie produkcji i nie mających wiele wspólnego z samym programowaniem.
Na początek problem
specyfikacji wymagań. Maksymalne starania Twoje i klienta, żeby dokładnie określić wymagania i tak nie zabezpieczą Cię w stu procentach. Zawsze po drodze okazuje się, że przydało by się coś innego. Coś mogło by działać lepiej i że pojawił się nowy pomysł. Tak jak z budowaniem samochodu - wkładając wysiłek w obliczenia będziesz pewny, że wycieraczki obejmą maksymalnie przednią szybę, ale dopiero jak się nim przejedziesz to stwierdzisz, że drążek zmiany biegów jest za krótki, a słupek boczny ogranicza Twoje pole widzenia. Gdybyś produkował samochody doświadczenie mógłbyś wykorzystać dopiero w następnym modelu. Ty jednak jesteś farciarzem jakich mało i produkujesz ciągi zer i jedynek, które możesz w każdej chwili zmienić/wyciąć/dodać! Mechanizm zwany w CakePHP Scaffold jest tym, co owo wycinanie, zmienianie i wklejanie czyni bezbolesnym w początkowej fazie produkcji.
W CakePHP scaffolding objawia się w dwóch formach. W pierwszej jest w stanie wygenerować fizycznie modele, kontrolery i widoki na podstawie struktury bazy danych (i podpowiedzi użytkownika). Jest to wykonywane przy pomocy skryptu bake.php znajdującego się w cake/libs/scripts (w wersji 1.19). Efektem tego jest powstanie wszystkich standardowych metod i widoków do operacji takich jak list/view/edit/add/delete. Z uwagi na to, że są one generowane fizycznie - możesz je zacząć zmieniać dostosowując je do swoich potrzeb. Jednak minusem jest to, że w razie zmiany struktury bazy trzeba albo na nowo wygenerować widoki i metody, albo edytować je ręcznie.
Drugą emanacją jest scaffold właściwy. Włącza się go w prosty sposób dodając w kontrolerze linię
var $scaffold;
(Tutaj uwaga - można włączyć scaffold 'globalnie' dodając tą zmienną w AppController, ale wtedy nie należy dodawać już jej w kontrolerach).
Efektem tego będzie
każdorazowe generowanie metody i widoku dla standardowych operacji na podstawie struktury bazy danych (tej zdefiniowanej w modelach). Dziać się będzie to tak długo, aż nie usuniemy deklaracji zmiennej, albo nie zdefiniujemy w kontrolerze którejś z metod standardowych. W pierwszym przypadku scaffolding wyłączymy całkowicie dla danego kontrolera, w drugim nie będzie on działał dla metody, którą już zdefiniowaliśmy. Minusem jest to, że nie możemy dostosować widoku do naszych widzimisię (widok nie istnieje fizycznie na dysku)*, ale za to przy każdej zmianie struktury bazy danych widok jest uaktualniany bez naszej ingerencji (dodanie pola varchar zaowocuje pojawieniem się w formularzu pola input, text - textarea, enum - listy wyboru).
To rozwiązanie jest
genialne w najwcześniejszej fazie produkcji oprogramowania. Wyobraź sobie, że po zaprojektowaniu samochodu od razu możesz się nim przejechać (fakt będzie brzydki, bez maski i tapicerki) i zobaczyć jak się nim jeździ i czy nie przydałby się większy bagażnik. Tak właśnie jest w tym wypadku: projektujesz bazę danych i już możesz pokazać klientowi podstawowe funkcjonalności**. Możecie z klientem UŻYWAĆ tej aplikacji i stwierdzić, że czegoś brakuje.
Oczywiście nie jest tak super cały czas - w pewnym momencie trzeba po prostu napisać trochę kodu, czasem aplikacji nie wpisują się tak łatwo w szablon listuj/wyświetl/dodaj/edytuj/usuń.
Jednak w 8 przypadkach na 10 sprawdza się doskonale. Dorzuć do tego dobrze zaprojektowaną, znormalizowaną bazę i początkowa faza, która obfituje w zmiany jest tak bezbolesna, jak to tylko możliwe.
* te pliki istnieją fizycznie na dysku, są cache'owane, ale nie nadaje się to do edycji (zostanie nadpisane prędzej, czy później). Do tego wydaje mi się, że istnieje możliwość edycji szablonu, który definiuje jak mają być tworzone widoki, jednak nie zajmowałem się tym do tej pory, więc nie będę o tym pisał.
** pod warunkiem, że nauczysz go patrzeć na system pod tym kątem. Jak klient chce tylko ładny interfejs i nie współpracuje to scaffold nie spełni się w 100%.
